Η βακχεία των λέξεων και τα πυροτεχνήματα του λαοπλάνου Τσίπρα

ΚΑΙ ΑΥΤΗ την περίοδο διαπιστώσαμε ότι η πολιτική ζωή κατακλύσθηκε από τους λογομαγείρους και τους λογοκαπήλους. Η βακχεία των λέξεων αντικατέστησε την εγκράτεια που είναι η αρετή της φρόνησης και ο θώρακας της σκέψης.

Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η πολιτική αποζεί από τον λόγο και για να υφάνει μύθους γίνεται αναγκαστικά φλύαρη. Ο πολιτικός έχει πάντοτε ένα άλλοθι, για τη μέθη των λέξεων. Η πολιτική είναι μια πλουτοκρατία λόγου. Και συνήθως είναι πένης, όχι μονάχα σε πρακτικά έργα αλλά και σε έργα απλώς...

Πίσω από τα αραβουργήματα του λόγου των πολιτικών ζητεί ενίοτε κανείς ν' ανακαλύψει το βάθος της σκέψης, που την θέλουμε ευκίνητη. Όταν την υποπτευθούμε βαλτώδη, ο ιμπεριαλισμός του λόγου μας φαίνεται μάλλον βαναυσουργία.

Η λεξιμαγεία μας κρατεί όσο χρειάζεται για να βάλει τον ύπνο στα βλέφαρα.Τη λογοφιλία στην πολιτική την ονομάζουν λογοκοπία. Η τεχνική της πολιτικής λειτουργεί με τα ελατήρια της δημοκοπίας, η οποία γίνεται μόνιμο όπλο μάχης. Ευημερεί αντιστρόφως προς την πολιτική ωριμότητα του λαού. Όσο πιο ώριμος είναι ένας λαός, τόσο λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας και επιρροής έχει η δημοκοπία, ενώ στους υπανάπτυκτους, η ασύδοτη λογοκοπία είναι τονωτικό της ατροφίας της πολιτικής σκέψης.

Εκφραστής της ασύδοτης λογοκοπίας στη χώρα μας είναι ο Τσίπρας. Οι λέξεις τον μεθούν, περισσότερο με τον ήχο τους, τον τόνο τους, την επανάληψή τους, την επωδική τους επιστροφή στις φραστικές κωλοτούμπες. Κατασκευάζει συλλογισμούς για να υπηρετήσουν τις λέξεις και πετάει πυροτεχνήματα. Ξέρει πολύ καλά ότι η λογική του λεκτικού πυροτεχνήματος είναι δημιουργός μέθης. Δηλαδή η μέθη της λέξης που τον εμπνέει, πρέπει να είναι μεταδοτική και στο ακροατήριό του για να δικαιωθεί το πυροτέχνημα.

Τα τελευταία χρόνια ο Τσίπρας πέτυχε, σιγά-σιγά, να επικρατήσει στην πολιτική ζωή του τόπου το ρητορικό ταμ-ταμ που κατορθώνει να ναρκώνει τις νοητικές ικανότητες και να επιβάλλει τη μεθυσφαλή λογική του δερβίση των λέξεων: Σύμφωνα με τον Τσίπρα, για την κακοδαιμονία της χώρας φταίνε οι προηγούμενοι, που κατέστρεψαν, διέλυσαν, λεηλάτησα, έκλεψαν κ.λπ. κ.λπ.

Ο λαός δεν κατάλαβε τον τρομακτικό κίνδυνο για την αγωγή του, απ' αυτό τον εθισμό στη λεξιμαγεία. Ο Τσίπρας πλέον πρέπει να αρκεστεί στον τίτλο του Λαοπλάνου που θα του αποδώσει η Ιστορία, όταν θα έχει παρέλθει η μέθη και θα έχει επιβληθεί η νηφαλιότητα της άτεγκτης κρίσης

• ΥΓ. Με αφορμή τις ομιλίες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα

Μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολιτική

                                                                               

Johann Heinrich Wilhelm Tischbein (1751–1829). Ο Διογένης με το λυχνάρι του ψάχνει έντιμους ανθρώπους

Πώς φτάσαμε έως εδώ; Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν μετεξελιχθεί σ' ένα δεύτερο κοινοβούλιο από άποψη ιεράρχησης των θεσμών, αλλά τελικά από άποψη ουσίας είναι το κατεξοχήν κοινοβούλιο.

Κι αυτό συμβαίνει και στη χώρα μας όπου η Βουλή βρίσκεται, λόγω της γενικής χαμηλής στάθμης του πνευματικού και πολιτικού επιπέδου των μαζών, σε κάποια απόσταση από το πλήθος.

Βεβαίως τα μέσα ενημέρωσης δεν νομοθετούν, αλλά παρά ταύτα νομοθετούν εμμέσως.

Η πίεσή τους στην πολιτική είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μικρότερη είναι η πολιτική παράδοση των κομματικών οργανισμών και η επιρροή τους τόσο αποφασιστικότερη, όσο ασταθής είναι ο ιδεολογικός σκελετός των πολιτικών κομμάτων.

Σε χώρες όπου υφίστανται κόμματα αρχών με ιστορία πολυετή και με ρίζες βαθιές στη συνείδηση των μαζών, τα μέσα ενημέρωσης υπόκεινται μάλλον στα κόμματα.

Στην αντίθετη περίπτωση, υπέρκεινται των κομμάτων όταν αυτά είναι σχηματισμοί των περιστάσεων, με συμμιγείς κοινωνικές τάσεις, ακαθόριστες κατευθύνσεις και με τον πολιτικό καιροσκοπισμό ως πρόγραμμα επιβίωσης.

Αλλά, ανεξάρτητα από αυτή ή εκείνη την επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, γεγονός παραμένει ότι η επίδρασή τους επί της κοινής γνώμης είναι σημαντική και η δημιουργία των πολιτικών ρευμάτων είναι περισσότερο έργο των μέσων ενημέρωσης παρά αυτών τούτων των πολιτικών κομμάτων.

Η προέχουσα θέση των μέσων ενημέρωσης στην πολιτική ζωή ενός τόπου, τους προσπορίζει και ευθύνες επίσης καίριες.

Είναι εύλογο να λεχθεί ότι η πολιτική εξυγίανση σ’ ένα τόπο αρχίζει από τα μέσα ενημέρωσης από την εξυγίανση των μέσων ενημερωσης.

Μέσα ενημέρωσης διεφθαρμενα, ασύδοτα, εθνικώς ανεύθυνα, αδίστακτα, έχουν ως ομόζυγο πολιτική και πολιτικούς χαρακτηριζομένους από την ίδια φαυλότητα.

Διότι και όταν συμβεί να μην είναι τα μέσα ενημέρωσης θα τους κάμουν να είναι.

Ο πολιτικός, ως επαγγελματίας, εξαρτά τη συνέχιση του επαγγέλματός του από την έγκριση του λαού, είναι υποχρεωμένος να παίρνει υπόψη του τα μέσα ενημέρωσης, δηλαδή τη δύναμη που μπορεί να του στρατολογήσει οπαδούς και να του στείλει ψηφοφόρους στην κάλπη.

Από τη στιγμή που συναφθεί αυτό το άγραφο συμβόλαιο μεταξύ πολιτικού και μέσων ενημέρωσης, ο πολιτικός είναι χρεώστης τους και σε τελευταία ανάλυση εξαρτημένος.

Κι όταν ακόμα αυτή η εξάρτηση δεν είναι άμεση και εμφανής, είναι οπωσδήποτε έμμεση και κατά κάποιο τρόπο πανικόβλητη.

Η παντοδυναμία των μέσων ενημέρωσης μπορεί να είναι αγαθό μέγα, αλλά και κακό μεγαλύτερο. Εξαρτάται από την ποιότητά τους. 

Θα πει κανείς όμως ότι η ποιότητα των μέσων ενημέρωσης θα εξαρτηθεί από την ποιότητα της κυριαρχούσης πολιτικής. Φαύλος κύκλος. Αλλά σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο υπάρχει μια αρχή, όπου μπορεί κανείς να σταθεί για να επιχειρήσει την εξυγίανση και των δυο μεγεθών που δεσπόζουν της ζωής μιας κοινωνίας.

Η εξυγίανση των μέσων ενημέρωσης δεν είναι υπόθεση της πολιτείας. Είναι υπόθεση του κοινού. Κι εδώ σταματώ διότι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…