Την θέλει απελπισμένα και αχόρταγα!!!!

Έβλεπε ότι δεν υπήρχε διέξοδος. Έτσι έμενε κλεισμένος  σ’ εκείνα τα σκονισμένα δωμάτια του απέραντου σπιτιού του, σαν ένα φάντασμα, σαν μια σκιά. Ήταν φανερό ότι με κάποιο τρόπο το γεγονός πως ήταν παντρεμένος τον έκανε κομμάτια και του κατέστρεφε κάθε διάθεση ζωής. Του είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση του ανώφελου, μια κατάσταση αδράνειας. Είχε μέσα στο μυαλό  του την έγνοια να ψάξει να βρει κάποια δουλειά για να μπορέσει να καλύψει κάθε χώρο που πιθανόν να έμενε ελεύθερος και που θα του άνοιγε συνεχώς πληγές. Αλλά σ’ αυτή την εποχή δεν υπάρχουν πλέον δουλειές, έτσι όπως ο ίδιος τις ήθελε. Δεν υπάρχει καμιά δουλειά. Εξάλλου, δεν αντέχει ό αυτό το παραπολιτικό αλισβερίσι και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην εμπλέκεται. Μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Μακριά κι αγαπημένοι…

Σαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα»

Αν θ’ αρχίσω να γράφω για την Καθαρά Δευτέρα κανείς δεν θα με διαβάσει. Και μάλιστα τώρα που όσοι βγήκαν στις εξοχές, έχουν φάει του σκασμού κι έχουν πιεί, άλλοι κρασί, άλλοι ούζο ή τσίπουρο… Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να σας πω ότι ενώ διάβαζα τον «Άνθρωπο που κοιτάζει» του Αλμπέρτο Μοράβια, ξαφνικά σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είμαι σαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα»! Και βέβαια δεν θ’ αρχίσω να εκθειάζω την ταινία, η οποία κατατάσσεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Έχει καταπληκτικές σκηνές που δεν βαριέμαι να τις βλέπω ξανά και ξανά. Όπως εκείνη τη σκηνή που η Ίλσα ζητεί από τον πιανίστα να παίξει το As Time Goes By. Ξαφνιασμένος ο Ρικ τρέχει να τον σταματήσει και πέφτει πάνω στην Ίλσα…

Στα όρια του κουτσομπολιού!!!!!

Ψιλόβρεχε. Ξαφνιάστηκα όταν την είδα. Είχε σταθεί μπροστά από μια βιτρίνα και κοίταζε. Ήταν βιτρίνα με αρώματα και διάφορα άλλα που χρησιμοποιούν οι γυναίκες. Πρόσεξα το μενταγιόν στον λεπτό λαιμό της και κοντοστάθηκα κι εγώ. Σχεδόν απαχαυνωμένος χάζευα την ωραία κορμοστασιά της. Ενώ η ο θόρυβος από τη λεωφόρο σκέπαζε τα πάντα εγώ νόμιζα ότι ένιωθα την ανάσα της. Φορούσε ένα τριμμένο τζιν κι ένα δερμάτινο ημίπαλτο. Γυρίζει το βλέμμα της πάνω μου και για μια στιγμή και οι δυο μείναμε να κοιταζόμαστε αναζητώντας κάποια σημεία γνώριμα. Αλλά τέτοια δεν υπήρχαν. Ήμασταν ξένοι.

«Γιατί με κοιτάζετε;», με ρώτησε ήσυχα.

«Ω, συγγνώμη… Προς στιγμή νόμισα ότι σας ξέρω, αλλά δεν σας ξέρω…», απάντησα σχεδόν με φωνή τρεμουλιαστή.

Τι είναι ο έρωτας;;;;

«Αχ, να 'ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο…». Κατά πού με προσανατολίζει ένα τραγούδι που το ακούω στη διαπασών και μια και δυο φορές; Στα μέτρα της τωρινής ζωής μου ή έξω από αυτά; Δεν βαριέσαι. Δεν χρειάζεται να ψάξω για απαντήσεις. Το δελτίο τη μετεωρολογικής υπηρεσίας ανέφερε ότι μπορεί να βρέξει. Θα μου άρεσε αλλά μάλλον κανείς δεν επιθυμεί τη βροχή τούτες τις μέρες που τις περίμενε για να ξεσκάσει. Η φύση έχει τους δικούς της ρυθμούς και δεν μας ρωτάει. 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ - και την Αλκυόνη!!!!

Κυριακή. Βράδιασε. Μόλις επέστρεψα. Η βόλτα με τον Μάο κράτησε λίγο γιατί απλώς εγώ δεν έχω όρεξη, ενώ ο Μάο είναι πάντα ασυγκράτητος. Του έδωσα ένα από τα μπισκοτάκια του και τώρα έχει αράξει διπλωμένος κολλητά στην καρέκλα που κάθομαι. Στο γραφειάκι μου είμαι αλλά τριγυρίζω παντού. Κάνω ταξίδια με το νου και άπειρες διαδρομές και ψάχνω ίχνη που θα ξυπνήσουν μέσα μου παλιές ευχάριστες αναμνήσεις. Κάνω στην άκρη την κουρτίνα και βλέπω τον ουρανό που είναι σαν χυλός. Δεν μ’ αρέσει. Από το πρωί έδειχνε πως η μέρα, παρότι ελαφρώς ζεστή, δεν έλεγε ν’ αποφασίσει αν θα βρέξει ή θα κρατήσει τον ήλιο να μας στέλνει τη θαλπωρή του. Σκέφτηκα βέβαια πως ήταν προτιμότερο ν’ αράξω στη βεράντα για τον ήλιο παρά μέσα στο σπίτι που είναι κρύο – αν δεν ανάψω τη σόμπα ή το ερκοντίσιον.

Ανταλλάσσοντας σιωπές και βλέμματα...

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι μέσα μας λαγοκοιμάται μια λατρεία προς το εξαιρετικό, το ωραίο, προς εκείνο που διεγείρει τις αισθήσεις, το μυαλό μας και μας κρατά σε εγρήγορση! Εγώ τουλάχιστον όταν θέλω να το εκφράσω αυτό, πάω στη λογοτεχνία να βρω μια δευτέρου βαθμού ζωή. Μια φωτογραφία μπορεί να με συναρπάσει, ένα πρόσωπο, ένα χαμόγελο, μια ανάμνηση, ακόμη κι ένα όνομα που όμως συνδέεται με παραστάσεις που έχουν καταγραφεί στο ημερολόγιο της ζωής μου.