Την θέλει απελπισμένα και αχόρταγα!!!!

Έβλεπε ότι δεν υπήρχε διέξοδος. Έτσι έμενε κλεισμένος  σ’ εκείνα τα σκονισμένα δωμάτια του απέραντου σπιτιού του, σαν ένα φάντασμα, σαν μια σκιά. Ήταν φανερό ότι με κάποιο τρόπο το γεγονός πως ήταν παντρεμένος τον έκανε κομμάτια και του κατέστρεφε κάθε διάθεση ζωής. Του είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση του ανώφελου, μια κατάσταση αδράνειας. Είχε μέσα στο μυαλό  του την έγνοια να ψάξει να βρει κάποια δουλειά για να μπορέσει να καλύψει κάθε χώρο που πιθανόν να έμενε ελεύθερος και που θα του άνοιγε συνεχώς πληγές. Αλλά σ’ αυτή την εποχή δεν υπάρχουν πλέον δουλειές, έτσι όπως ο ίδιος τις ήθελε. Δεν υπάρχει καμιά δουλειά. Εξάλλου, δεν αντέχει ό αυτό το παραπολιτικό αλισβερίσι και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην εμπλέκεται. Μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Μακριά κι αγαπημένοι…

«Αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία είναι πρωτόγνωρα…», μου έλεγε τις προάλλες.

«Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να τα ζούμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά…», του απαντώ. Κι εκείνος:

«Το δυστύχημα όμως είναι ότι καμιά φορά μας παρασέρνει κι εμάς η ένταση των ημερών και αφηνόμαστε στον στρόβιλο. Είναι ο οίστρος μιας ζωής που πρέπει να τη χορτάσουμε. Έτσι, πίνουμε το ποτήρι με το κρασί μέχρι τον πάτο…»

Στην πραγματικότητα ο φίλος μου φαίνεται να πίνει περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ήμουν υποχρεωμένος να τον συνετίσω διότι είναι πολύ μικρή η απόσταση μέχρι εκεί όπου ο άνθρωπος χάνει το μυαλό του. Αλλά φαίνεται ότι κάτι έχει στο νου κι αυτό τον κάνει να συνεχίζει απτόητος την κουβέντα μας:  

«Με παρηγορεί το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν πάντοτε μια μεταβαλλόμενη συστοιχία από φαινόμενα που δεν μου άρεσαν. Κι επιπλέον, κάθε ανθρώπινη συνείδηση γυρεύει πρώτα κάτι απόλυτο κι αν απόλυτο δεν υπάρχει ή δεν φαίνεται στον ορίζοντα, αγανακτεί ή θυμώνει. Δεν πιστεύω πάντως ότι το πλήθος κατέχεται από κάποιον υπαρξιακό ίλιγγο, που σημαίνει να μην ξέρει από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Κι ακόμα, άλλο το να κοιτάς να ξεφύγεις  από τον ίλιγγο βάζοντάς τα με τους άλλους…»

Ήξερα ότι έχει κόψει το τσιγάρο εδώ και πολλά χρόνια και τώρα που τον ξαναβλέπω μ’  ένα τσιγάρο να του καίει τα δάχτυλα, αναρωτιέμαι πού έχει μπλέξει! Τον κοιτάζω ελαφρώς με περιέργεια κι εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος:

«Πιστεύω ότι τα εσωτερικά μηνύματα μιας εποχής - και της δικής μας - δεν τα πιάνουν ούτε όλοι οι άνθρωποι ούτε καν η πλειοψηφία τους. Και βέβαια αν τα μηνύματα του μέλλοντος χρειάζονται μια μεγαλοφυία για να αιχμαλωτιστούν, τα μηνύματα του παρόντος χρειάζονται μιαν ειδική ευαισθησία ή και κατάλληλη προπαίδεια. Μη νομίσετε ότι αρκεί να είναι κάποιος μορφωμένος ή και επαγγελματίας της πέννας. Ούτε αυτό αρκεί... Σήμερα ο καθένας δραπετεύει όπως μπορεί. Κάποιοι προχωρούν σε μια μυθολογία που την προσαρμόζουν όπως-όπως στα δικά τους μέτρα, κάποιοι άλλοι κυνηγούν ασημαντότητες με πάθος, ή χίμαιρες, ή πίνοντας όπως ο Ιονέσκο που έλεγε πως νιώθει ευτυχισμένος μόνον όταν έχει πιεί, ή παίζοντας ή σκοτώνοντας συνανθρώπους του…»

Είχα δουλειά κι έπρεπε να φύγω. Έτσι, τον άφησα στους δαιδάλους των διαλογισμών του. Κι εμένα μου ήρθε στο νου μια εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Τόμας Χάρντι «Μακριά από το αγριεμένο πλήθος», η ταινία που σκηνοθέτησε ο Τζον Σλέσιγκερ. Ο Άγγλος σκηνοθέτης, μετέφερε στην οθόνη το μυθιστόρημα του Χάρντι, ζωντανεύοντας μέσα από την υπόθεση την εποχή της βικτοριανής Αγγλίας. Κεντρικό πρόσωπο, εκπληκτικά ερμηνευμένο από την Τζούλι Κρίστι, είναι μια δυναμική και όμορφη γυναίκα. Η γοητευτική γυναίκα θα κληρονομήσει ένα αγρόκτημα και θ' αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Θα προσλάβει κάποιον για να προσέχει το αγρόκτημά της, ο οποίος θα την ερωτευτεί. Στη ζωή της όμως θα μπουν δύο ακόμη άνδρες: ο γείτονάς της, ένας «ευγενής» αγρότης και ένας στρατιωτικός, τον οποίο και θα παντρευτεί. Ο άνδρας της όμως, είναι χαρτοπαίχτης και το παρελθόν του είναι σκοτεινό. Η γυναίκα θα επηρεάσει με τη στάση της, τους τρεις άνδρες, που είναι τόσο διαφορετικοί, αφού ο καθένας ανήκει σε άλλη κοινωνική τάξη.

Είναι αλήθεια ότι στις σχέσεις του έκανε υπερβολική δαπάνη πάθους. Αυτό τον ευχαριστούσε, αλλά μετά έρχονταν τα ρέστα και καταλάβαινε ότι θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός. Ποτέ δεν τα κατάφερε. Από τη στιγμή, πάντως, που βρέθηκε παντρεμένος, παραιτήθηκε. Ή μάλλον άρχισε να βλέπει τη δραστηριότητα σαν μια αποφυγή. Κι αυτό συνέβαινε όταν είχε τη δουλειά που αγαπούσε και ήταν μάχιμος… Ποτέ δεν του είχε περάσει από το νου τότε, σ’ εκείνα τα πρώτα χρόνια του γάμου, ότι ο εγκλωβισμός στα δεσμά της οικογένειας του είχαν συνθλίψει τις επιθυμίες για μια ελεύθερη ζωή, απαλλαγμένη από τα δεσμά των παραδοσιακών θεσμών. Η ελευθερία γι’  αυτόν ήταν συνδυασμένη με την επιδίωξη της ευτυχίας.

Τώρα ήθελε μετά μανίας να γράψει ένα βιβλίο για να τα περιγράψει όλα; Αγάπες, πάθη, μια εκτός πραγματικότητας ζωή, χωρίς ανησυχίες, αναστολές, ενοχές. Αλλά ένιωθε το σπίτι σαν ένα τόπο ξένο γι’ αυτόν, σαν κάποια Γενεύη, σαν κάποιο Παρίσι, παρότι αυτές τις πόλεις τις αγαπούσε.

Μονάχα σε μια περίπτωση θα μπορούσε πλέον να αισθανθεί οικείο το σπίτι. Αν βρισκόταν μαζί του κι εκείνη! Να έμεναν κλεισμένοι μέσα, γυμνοί, να μιλούν ώρες ατελείωτες, να διαγράψουν το χρόνο, να ανακαλούν το παρελθόν, με σβησμένα φώτα να ψάχνουν τα κορμιά τους και ν’ αναζητούν την ανθρωπολογία μιας ερωτικής σχέσης που έμεινε ημιτελής και χάθηκε απρόσμενα, αλλά που είχε αφήσει ανεξίτηλα σημάδια.

Κι ενώ ξέρει ότι αυτή για την οποία νιώθει μια ακατανίκητη έλξη, είναι μαζί με κάποιον άλλον, τόσο περισσότερο αισθάνεται το δυνάμωμα του πόθου του γι’ αυτήν. Και τώρα την θέλει απελπισμένα και αχόρταγα. Αν και ξέρει ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει όπως ήταν πριν. Ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Και πάλι όμως, μήπως πρέπει να την αφήσει ήσυχη; Να φανεί λογικός; Αυτός ο πόθος κρατάει κάτι σαν απελπισία…

Καθόταν μπροστά στο παράθυρο και χάζευε στο βάθος τ’ ουρανού. Ανάμεσα από στις κουρτίνες μπλέκονταν το άγχος της πρώτης επαφής μετά από τόσα χρόνια και η επανάληψη των υποσχέσεων πως θα είναι λογικός!!! Αλλά πώς είναι δυνατόν να απεμπολεί φόβους και θολές προσδοκίες; Μ’ αυτές νιώθει ζωντανός. Και τώρα συνεχίζει να ελπίζει! Ακόμα κι όταν δεν έχει λόγους παρά για ν’ απελπίζεται…

• Φωτογραφία: Η βερσιόν του Thomas Vinterberg με την Carey Mulligan, στο ρόλο της κεντρικής ηρωίδας στην ταινία «Μακριά από το αγριεμένο πλήθος».