Σαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα»

Αν θ’ αρχίσω να γράφω για την Καθαρά Δευτέρα κανείς δεν θα με διαβάσει. Και μάλιστα τώρα που όσοι βγήκαν στις εξοχές, έχουν φάει του σκασμού κι έχουν πιεί, άλλοι κρασί, άλλοι ούζο ή τσίπουρο… Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να σας πω ότι ενώ διάβαζα τον «Άνθρωπο που κοιτάζει» του Αλμπέρτο Μοράβια, ξαφνικά σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είμαι σαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα»! Και βέβαια δεν θ’ αρχίσω να εκθειάζω την ταινία, η οποία κατατάσσεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Έχει καταπληκτικές σκηνές που δεν βαριέμαι να τις βλέπω ξανά και ξανά. Όπως εκείνη τη σκηνή που η Ίλσα ζητεί από τον πιανίστα να παίξει το As Time Goes By. Ξαφνιασμένος ο Ρικ τρέχει να τον σταματήσει και πέφτει πάνω στην Ίλσα…

Τότε, η ταινία αρχίζει αναδρομικά να εξιστορεί τι είχε συμβεί στο Παρίσι με την Ίλσα: Μεταξύ άλλων, ο Ρικ και η Ίλσα είχαν ερωτευθεί αληθινά και ζούσαν τον έρωτά τους, στο Παρίσι, υπό τη σκιά του πολέμου. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Παρίσι, ο Ρικ έπρεπε να φύγει, προτείνοντας στην Ίλσα αρχικά να τον παντρευτεί και κατόπιν να τον ακολουθήσει. Στον σταθμό των τρένων, όμως, η Ίλσα δεν εμφανίστηκε ποτέ. Έτσι εξηγείται γιατί ξαφνιάστηκε όταν ο πιανίστας άρχισε να παίζει το κομμάτι που του θύμιζε το Παρίσι… 

Στο νου μου πάντα έρχεται η σκηνή στο αεροδρόμιο. Ο Ρικ πείθει την Ίλσα Λουντ, δηλαδή την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, ν’ ανέβει στο αεροπλάνο, για να φύγει να σωθεί, μαζί με τον καινούργιο φίλο της, λέγοντάς της και μία από τις πιο γνωστές φράσεις τις ταινίας «Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι»…  We'll always have Paris!!!

Σε τέτοιες περιπτώσεις παραμονεύει η αισθηματολογία, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να χάνεται και η εσωτερική ποιότητα. Μόνο στον κινηματογράφο μου αρέσει το βαλς και το λέω αυτό διότι πρέπει να σημειώσω ότι αυτό που μένει πλέον είναι να συμμετέχω σ’ ένα βαλς των ίσκιων…