Στα όρια του κουτσομπολιού!!!!!

Ψιλόβρεχε. Ξαφνιάστηκα όταν την είδα. Είχε σταθεί μπροστά από μια βιτρίνα και κοίταζε. Ήταν βιτρίνα με αρώματα και διάφορα άλλα που χρησιμοποιούν οι γυναίκες. Πρόσεξα το μενταγιόν στον λεπτό λαιμό της και κοντοστάθηκα κι εγώ. Σχεδόν απαχαυνωμένος χάζευα την ωραία κορμοστασιά της. Ενώ η ο θόρυβος από τη λεωφόρο σκέπαζε τα πάντα εγώ νόμιζα ότι ένιωθα την ανάσα της. Φορούσε ένα τριμμένο τζιν κι ένα δερμάτινο ημίπαλτο. Γυρίζει το βλέμμα της πάνω μου και για μια στιγμή και οι δυο μείναμε να κοιταζόμαστε αναζητώντας κάποια σημεία γνώριμα. Αλλά τέτοια δεν υπήρχαν. Ήμασταν ξένοι.

«Γιατί με κοιτάζετε;», με ρώτησε ήσυχα.

«Ω, συγγνώμη… Προς στιγμή νόμισα ότι σας ξέρω, αλλά δεν σας ξέρω…», απάντησα σχεδόν με φωνή τρεμουλιαστή.

«Κάποιες φορές αυτό συμβαίνει…», είπε κι εκείνη.

«Όμως πρέπει να σας πω ότι σ’ ένα φιλμ που είχα δει κάποτε, συγκράτησα μια σκηνή και ήταν ακριβώς αυτή που τώρα μόλις δημιουργήσαμε…»

«Τι θέλετε να πείτε;»

«Να, ο πρωταγωνιστής όταν είδε μια γυναίκα μπροστά στη βιτρίνα ενός καταστήματος, κοντοστάθηκε κι απόμεινε να την θαυμάζει, θαμπωμένος προφανώς από το παρουσιαστικό της. Αυτό τουλάχιστον έδειχνε…»

«Ποια ταινία ήταν;»

«Λυπάμαι αλλά αυτή τη στιγμή μου είναι αδύνατο να θυμηθώ…»

«Παλιά ταινία ή της εποχής μας;»

«Παλιά… Θα προσπαθήσω πάντως να την θυμηθώ… Θέλετε να σας πω τη συνέχεια;»

«Αν είναι ενδιαφέρουσα…»

«Νομίζω πως είναι… Αλλά μήπως θα θέλατε να καθίσουμε να σας κεράσω ένα καφέ; Να, εκεί…»

Με κοίταξε για λίγο απορημένα. Ύστερα το βλέμμα της χάθηκε στη λεωφόρο, με ξανακοίταξε με ένα μειδίαμα και απάντησε θετικά με μια κίνηση του κεφαλιού της.

«Μπορεί στο μεταξύ να θυμηθώ τον τίτλο της ταινίας και μερικά πράγματα περισσότερα για τους ήρωες…»

Δεν μίλησε, αλλά με ακολούθησε σιωπηλή.

[…]

Είναι βέβαιο ότι θα θέλατε να μάθετε τη συνέχεια! Αλλά θα ήταν αδιακρισία να αποζητάτε τη συνέχεια μια τέτοιας συνάντησης. Η περιγραφή ίσως ν’ άγγιζε τα όρια του κουτσομπολιού. Και όπως καταλαβαίνετε κουτσομπολιό σε βάρος φανταστικών προσώπων δεν νοείται.

Το θέμα έγκειται στη δυνατότητα του συγγραφέα να μεταπλάσει μια τέτοια συνάντηση με συμπληρωματική προβολή την απογείωση της δημιουργικής φαντασίας από ένα κατώφλι θετικό. Υπάρχουν μερικοί συγγραφείς που ψειρίζουν τις λέξεις και ανακατώνουν συνεχώς τις προτάσεις αλλά τελικά γράφουν κοινοτοπίες. Κι αυτό προσιδιάζει στα ανόητα τηλεοπτικά σενάρια που αποτυπώνουν αβαθείς ανθρώπινες σχέσεις.

Δεν είμαι επαγγελματίας και δεν έχω συμβόλαιο με κάποιον εκδοτικό οίκο για να γράφω, είτε εδώ στο διαδίκτυο είτε να εκδίδω  κάποιο βιβλίο. Γράφω όπως ανασαίνω και επιπλέον εκείνο που με κινητοποιεί για να γράφω είναι οι έκτακτες συνθήκες. Όταν είμαι λυπημένος ή όταν βρίσκομαι σε απόγνωση και όπως είναι επόμενο στις ιστορίες μου διαχέομαι στα πρόσωπα των ηρώων μου.

Γράφω παθιασμένα. Μπορεί να γράφω και άσχημα αλλά δεν με ενοχλεί αυτό γιατί είναι αυτονόητο ότι δεν δίνω εξετάσεις σε κανέναν. Γράφω για όσους έχουν ψυχικό κόσμο όμοιο με τον δικό μου και για όσους νιώθουν όμορφα να διαβάζουν ωραία κείμενα. Α, το είπα! Ωραία κείμενα… Απλώς πιστεύω ότι γράφω και με την καρδιά και με το μυαλό. Δεν μ’  ενδιαφέρει να γράψω ένα μυθιστόρημα. Και τούτο γιατί εγώ δεν βρίσκω ότι θα ηρεμήσω γράφοντας για τη ζωή μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Βαριέμαι να τους συναντώ όλη την ώρα.

Θέλω να έχω στραμμένο το βλέμμα μου παντού. Θέλω σαν τον φωτογράφο ν’ αποτυπώνω στιγμιότυπα ψυχικής έξαρσης. Μια εικόνα εδώ, μiα εικόνα εκεί, μια παραπέρα… Τις περισσότερες φορές γράφω όταν είμαι λυπημένος. Έχω την αίσθηση ότι οι λέξεις γενικώς είναι ταυτισμένες με καταστάσεις λύπης και ψυχικής ταλαιπωρίας. Εννοείται πως οι συνθήκες στην κοινωνία μας είναι τέτοιες που πλέον δεν τις αντέχω. Σα να έχει συμβεί κάτι τρομερό και ανεξιχνίαστο με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να μην ξέρουν τι θέλουν ή να μην τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μονάχα ο εαυτός τους.

Και τα μυθιστορήματα τούς είναι φιλικά γιατί τους δίνουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από τον κλοιό του εαυτού τους και να ταυτιστούν με άλλα πρόσωπα, με άλλα ενδιαφέροντα περισσότερο θελκτικά από εκείνα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Και μετά;;

Υπάρχουν δεκάδες συγγραφείς που γράφουν περιπετειώδη μυθιστορήματα κι όποιος επιθυμεί διακαώς περιπέτειες ας ψάξει να τα βρει. Επίσης, βρίσκει άνετα ερωτικά μυθιστορήματα που κυκλοφορούν κατά δεκάδες με ευρηματικούς τίτλους, πολύχρωμα εξώφυλλα και εικονογράφηση θελκτικότατη.  

Αναρωτιέμαι τι θα προσέθετα εγώ όταν οι σελίδες της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι φορτωμένες με τα παραστρατήματα τόσων γυναικών, που έχουν καταγραφεί στα λεξικά της γραμματολογίας, όπως η Μαντάμ Μποβαρί ή η Μαργαρίτα Γκοτιέ ή η Νόρα ή η Άννα Καρένινα και τόσες άλλες. Οι μεγάλοι συγγραφείς δύσκολα αφήνουν και σήμερα ακόμη χώρο για να γεννηθούν καινούργιες σχέσεις.