ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ πλέον για μένα δεν είναι παρά σκέψεις, λέξεις, εικόνες, μνήμες, ήχοι... Για τους αναγνώστες μπορεί να είναι ένας κόσμος γραφικών συμβόλων, που προσπαθούν να δώσουν χειροπιαστές μορφές και να φάνουν τις δικές τους ιστορίες. Μ' αρέσσει πάντως, αυτή η αναπαραγωγή εικόνων που είχαν μέσα τους έρωτες, αγκαλιές και φιλιά, τραγούδια, ξεγνοιασιά... Ήταν μια εποχή αχαλίνωτα παραγωγική σε συναισθήματα, σχέδια, όνειρα... Ήταν, ωστόσο, η εποχή που η δικτατορία μας έσφιγγε στις δαγκάνες της, αλλά εμείς τραγουδούσαμε!!
Είχα καλέσει την οδική βοήθεια να παρει το αμάξι μου και να μας πάει στην Βουλιαγμένης, όπου βρίσκεται το συνεργείο που είχε όλα τα μηχανικά μέσα για να διαγνώσει τη βλάβη και να το διορθώσει. Ο πηγαιμός στο συνεργείο, κάπου εκεί στη Γλυφάδα, ήταν ένα εκνευριστικό ταξίδι, διότι είχε τρομερή κίνηση, λόγω των στάσεων εργασίας στο Μετρό και το Τραμ. Με τον οδηγό του φορτηγού είχαμε κάποιες σποραδικές κουβέντες, αλλά αυτός μίλαγε συνεχως στο δικό του τηλέφωνο, πότε με φίλους του,πότε με την εταιρία.
Ωστόσο, άλλαξε κάπως η διάθεσή μου όταν στο νου μου καρφώθηκαν εικόνες από τα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, όταν μαζί με τον φίλο μου τον Τριαντάφυλλο πηγαίναμε στο σπίτι δυο κοριτσιών που δεν θυμάμαι όμως πώς τα γνωρίσαμε. Ήταν συχνές οι επισκέψεις, αφού εκεί καλούσαν και άλλους φίλους και είχαμε την ευκαιρία να χορεύουμε [όπως-όπως] κι εγώ να τραγουδάω. Τι πίναμε;; Εννοείται ότι πίναμε περμούτ, κουαντρό, , τσέρι... τέτοια ποτά. Αλλά ο Τριαντάφυλλος το έριχνε στο ουίσκι! Και γι' αυτό έφερνε μαζί του πάντα ένα μπουκάλι.
Εκεί ήταν που γνώρισα τη Νικολέττα που με αγάπησε κι από τότε βρισκόμουν στην περιοχή της Γλυφάδας, όπου πήγαινα με το λεωφορείο της γραμμής και φυσικά δεν μ' ενοχλούσε η απόσταση. Στην προσμονή της συνάντησής μου με τη φιλενάδα, τα ξεχνούσα όλα. Ήταν στα μέτρα μου, ενώ η Κατερίνα που την είχε πλευροκοπήσει ο Τριαντάφυλλος ήταν ψηλή, στο δικό του ύψος. Όταν γυρίζαμε στα πατήια, πηγαίναμε στο σπίτι του Τριαντάφυλλου που έμενε στον τρίτο όροφο, εενώ εγώ έμενα στοισόγειο της πολυκατοικίας, και βάζαμε το ολοκαίνουργιο πικάπ που είχε αγοράσει και ακούγαμε τραγούδια για να μερακλωθούμε για άλλη μια φορά, αλλά χωρίς την παρουσία των κοριτσιών. Ο Τριαντάφυλλος είχε γράψει σε μια μεγάλη ταινία δεκάδες τραγούδια, κυρίως λαϊκά. Το τρελοκόριτσο, ήταν το τραγούδι του Μπιθικώτση που μας τρέλαινε!!!
Για τη Νικολέττα ήθελα να γράψω και με πλημμύρισαν άπειρες εικόνες... Όλο γελούσε και με αγκάλιαζε. Της άρεσε να της λέω ιστορίες από τη ζωήμου, αλλά και από τα βιβλία που διάβαζα. Κι εμένα μου άρεσε. Έκανα και τη σχετική επίδειξη γνώσεων, αλλά την έβρισκα πολύ συμπαθητική, γλυκιά, ενθουσιώδη, όμορφη... Είχα κλειστά τα μάτια και ο νους ταξίδεψε μια καλοκαιρινή μέρα που βρεθήκαμε δίπλα στο αεροδρόμιο και είχαμε ξαπλώσει στα ξερά χόρτα και σχεδιάζαμε το μέλλον. Και μας πήρε το βράδυ... Αλλά δεν μας έφτανε η Γλυφάδα και τραβούσαμε κατά την Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό κι εκεί χανόμαστε στα στενά και τους κήπους. Το τρελοκόριτσο με έκανε ό,τι ήθελε. Κι εγώ ακολουθούσα υπάκουα σε όλες τις επιθυμίες της για εξορμήσεις. Τότε μου ήρθε και η συγγραφή ενός μυθιστορήματος που θα την είχα πρωταγωνίστρια!! Εννοείται πως δεν είχα γράψει ποτέ μυθιστόρημα, αλλά και μόνον η ιδέα ότι θα ήταν η αφορμή για να γίνω συγγραφέας με έθελγε. Είναι αλήθεια ότι ασκούσε μια μαγεία πάνω μου. Και να φανταστείτε ότι ήταν μια μαθήτρια της τρίτης λυκείου κι εγώ πρωτοετής στο πανεπιστήμιο...
Ένα απαλό φρενάρισμα και "ξύπνησα" από τη γλυκιά θολούρα των αναμνήσεων, και άκουσα τη φωνή του οδηγού: Φτάσαμε!!!!
https://www.youtube.com/watch?v=u2tICbbOSv4&list=RDu2tICbbOSv4#t=33
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου