Με κοίταζε απορροφημένη. Κι εγώ είχα μείνει κόκκαλο. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαμογελάσω ή να αποστρέψω το πρόσωπό μου. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και ελαφρώς χαμογέλασε. Το τρένο είχε μειώσει ταχύτητα γιατί έφτανε στο σταθμό... Το πρόσωπό της έδωσε νόημα στην εικόνα που βλέπετε. Όλως περιέργως αναρωτήθηκα τι δουλειά να κάνει!!! Και, μετά, τι θα κάνει; Θα κατέβει, δεν θα κατέβει, μήπως θέλει να μου μιλήσει, μήπως πρέπει να της μιλήσω;;; Τι με νοιάζει; Είναι αλήθεια πως ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο ν' απογοητεύεται, τα συναισθήματα δεν είναι ποτέ αφηρημένα, είναι επώνυμα. Πώς την λένε - να την ρωτήσω;; Μπορεί να συναντήσω απογοήτευση... Μήπως είναι ξένη - Ιταλίδα;;
Έμεινα να κοιτάζω αυτό το πρόσωπο απορημένος, όταν άκουσα να σγριγγλίζουν τα φρένα του τρένου. Το αίμα μου πάγωσε στην ιδέα ότι θα κατέβει και θα την χάσω! Όμως διαπίστωσα πολύ γρήγορα ότι παρέμεινε σχεδόν ακινητη και μάλλον δεν την ένοιαξε που το τρένο σταματούσε. Κι ένιωσα ξαφνικά ένα καταιγισμό χαρούμενων συναισθημάτων.
Είμαι ένας λογικά προικισμένος άντρας και σε τέτοιες περιπτώσεις πρυτανεύει η λογική, αλλά τώρα η λογική πήγε περίπατο κι άρχισα να της χαμογελώ. Το τρένο σταμάτησε, αλλά δεν ήταν ο σταθμός. Τότε της έκανα νεύμα να κινηθεί προς το μέρος μου. Ή δεν κατάλαβε ή μάλλον ήθελε να με αγνοήσει. Έκανα λάθος. Τη στιγμή που το τρένο άρχισε πάλι να κινείται, προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα αλλά ματαίως. Ήταν κλειδωμένη. Σκέφτηκα αστραπιαία ότι αφού το τρένο ακόμα δεν είχε αναπτύξει ταχύτητα, προλάβαινα να κατέβω και να ανοίξω την πόρτα του δικού της βαγονιού. Πήρα τη γρήγορη απόφαση και κατέβηκα.
Έτρεξα να ευθυγραμμιστώ με το τρένο και την ταχύτητά του, αλλά καθώς πάλευα ν' ανοίξω την πόρτα του βαγονιού της, εκείνη κατά διαολική σύμπτωση δεν άνοιγε. Ήταν και βαριά. Έβαλα όλη μου τη δύναμη και τη στιγμή που επιτέλους κατάφερα και την άνοιξα, το τρένο ανέπτυξε ταχύτητα, δεν κατάφερα να κρατηθώ κι εγώ ο βλάκας γκρεμίστηκα πάνω σε κάτι βάτα. Έχασα το τρένο, έχασα και την γυναίκα με το μυστηριώδες χαμόγελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου