Η βακχεία των λέξεων και τα πυροτεχνήματα του λαοπλάνου Τσίπρα

ΚΑΙ ΑΥΤΗ την περίοδο διαπιστώσαμε ότι η πολιτική ζωή κατακλύσθηκε από τους λογομαγείρους και τους λογοκαπήλους. Η βακχεία των λέξεων αντικατέστησε την εγκράτεια που είναι η αρετή της φρόνησης και ο θώρακας της σκέψης.

Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η πολιτική αποζεί από τον λόγο και για να υφάνει μύθους γίνεται αναγκαστικά φλύαρη. Ο πολιτικός έχει πάντοτε ένα άλλοθι, για τη μέθη των λέξεων. Η πολιτική είναι μια πλουτοκρατία λόγου. Και συνήθως είναι πένης, όχι μονάχα σε πρακτικά έργα αλλά και σε έργα απλώς...

Πίσω από τα αραβουργήματα του λόγου των πολιτικών ζητεί ενίοτε κανείς ν' ανακαλύψει το βάθος της σκέψης, που την θέλουμε ευκίνητη. Όταν την υποπτευθούμε βαλτώδη, ο ιμπεριαλισμός του λόγου μας φαίνεται μάλλον βαναυσουργία.

Η λεξιμαγεία μας κρατεί όσο χρειάζεται για να βάλει τον ύπνο στα βλέφαρα.Τη λογοφιλία στην πολιτική την ονομάζουν λογοκοπία. Η τεχνική της πολιτικής λειτουργεί με τα ελατήρια της δημοκοπίας, η οποία γίνεται μόνιμο όπλο μάχης. Ευημερεί αντιστρόφως προς την πολιτική ωριμότητα του λαού. Όσο πιο ώριμος είναι ένας λαός, τόσο λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας και επιρροής έχει η δημοκοπία, ενώ στους υπανάπτυκτους, η ασύδοτη λογοκοπία είναι τονωτικό της ατροφίας της πολιτικής σκέψης.

Εκφραστής της ασύδοτης λογοκοπίας στη χώρα μας είναι ο Τσίπρας. Οι λέξεις τον μεθούν, περισσότερο με τον ήχο τους, τον τόνο τους, την επανάληψή τους, την επωδική τους επιστροφή στις φραστικές κωλοτούμπες. Κατασκευάζει συλλογισμούς για να υπηρετήσουν τις λέξεις και πετάει πυροτεχνήματα. Ξέρει πολύ καλά ότι η λογική του λεκτικού πυροτεχνήματος είναι δημιουργός μέθης. Δηλαδή η μέθη της λέξης που τον εμπνέει, πρέπει να είναι μεταδοτική και στο ακροατήριό του για να δικαιωθεί το πυροτέχνημα.

Τα τελευταία χρόνια ο Τσίπρας πέτυχε, σιγά-σιγά, να επικρατήσει στην πολιτική ζωή του τόπου το ρητορικό ταμ-ταμ που κατορθώνει να ναρκώνει τις νοητικές ικανότητες και να επιβάλλει τη μεθυσφαλή λογική του δερβίση των λέξεων: Σύμφωνα με τον Τσίπρα, για την κακοδαιμονία της χώρας φταίνε οι προηγούμενοι, που κατέστρεψαν, διέλυσαν, λεηλάτησα, έκλεψαν κ.λπ. κ.λπ.

Ο λαός δεν κατάλαβε τον τρομακτικό κίνδυνο για την αγωγή του, απ' αυτό τον εθισμό στη λεξιμαγεία. Ο Τσίπρας πλέον πρέπει να αρκεστεί στον τίτλο του Λαοπλάνου που θα του αποδώσει η Ιστορία, όταν θα έχει παρέλθει η μέθη και θα έχει επιβληθεί η νηφαλιότητα της άτεγκτης κρίσης

• ΥΓ. Με αφορμή τις ομιλίες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα

Μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολιτική

                                                                               

Johann Heinrich Wilhelm Tischbein (1751–1829). Ο Διογένης με το λυχνάρι του ψάχνει έντιμους ανθρώπους

Πώς φτάσαμε έως εδώ; Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν μετεξελιχθεί σ' ένα δεύτερο κοινοβούλιο από άποψη ιεράρχησης των θεσμών, αλλά τελικά από άποψη ουσίας είναι το κατεξοχήν κοινοβούλιο.

Κι αυτό συμβαίνει και στη χώρα μας όπου η Βουλή βρίσκεται, λόγω της γενικής χαμηλής στάθμης του πνευματικού και πολιτικού επιπέδου των μαζών, σε κάποια απόσταση από το πλήθος.

Βεβαίως τα μέσα ενημέρωσης δεν νομοθετούν, αλλά παρά ταύτα νομοθετούν εμμέσως.

Η πίεσή τους στην πολιτική είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μικρότερη είναι η πολιτική παράδοση των κομματικών οργανισμών και η επιρροή τους τόσο αποφασιστικότερη, όσο ασταθής είναι ο ιδεολογικός σκελετός των πολιτικών κομμάτων.

Σε χώρες όπου υφίστανται κόμματα αρχών με ιστορία πολυετή και με ρίζες βαθιές στη συνείδηση των μαζών, τα μέσα ενημέρωσης υπόκεινται μάλλον στα κόμματα.

Στην αντίθετη περίπτωση, υπέρκεινται των κομμάτων όταν αυτά είναι σχηματισμοί των περιστάσεων, με συμμιγείς κοινωνικές τάσεις, ακαθόριστες κατευθύνσεις και με τον πολιτικό καιροσκοπισμό ως πρόγραμμα επιβίωσης.

Αλλά, ανεξάρτητα από αυτή ή εκείνη την επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, γεγονός παραμένει ότι η επίδρασή τους επί της κοινής γνώμης είναι σημαντική και η δημιουργία των πολιτικών ρευμάτων είναι περισσότερο έργο των μέσων ενημέρωσης παρά αυτών τούτων των πολιτικών κομμάτων.

Η προέχουσα θέση των μέσων ενημέρωσης στην πολιτική ζωή ενός τόπου, τους προσπορίζει και ευθύνες επίσης καίριες.

Είναι εύλογο να λεχθεί ότι η πολιτική εξυγίανση σ’ ένα τόπο αρχίζει από τα μέσα ενημέρωσης από την εξυγίανση των μέσων ενημερωσης.

Μέσα ενημέρωσης διεφθαρμενα, ασύδοτα, εθνικώς ανεύθυνα, αδίστακτα, έχουν ως ομόζυγο πολιτική και πολιτικούς χαρακτηριζομένους από την ίδια φαυλότητα.

Διότι και όταν συμβεί να μην είναι τα μέσα ενημέρωσης θα τους κάμουν να είναι.

Ο πολιτικός, ως επαγγελματίας, εξαρτά τη συνέχιση του επαγγέλματός του από την έγκριση του λαού, είναι υποχρεωμένος να παίρνει υπόψη του τα μέσα ενημέρωσης, δηλαδή τη δύναμη που μπορεί να του στρατολογήσει οπαδούς και να του στείλει ψηφοφόρους στην κάλπη.

Από τη στιγμή που συναφθεί αυτό το άγραφο συμβόλαιο μεταξύ πολιτικού και μέσων ενημέρωσης, ο πολιτικός είναι χρεώστης τους και σε τελευταία ανάλυση εξαρτημένος.

Κι όταν ακόμα αυτή η εξάρτηση δεν είναι άμεση και εμφανής, είναι οπωσδήποτε έμμεση και κατά κάποιο τρόπο πανικόβλητη.

Η παντοδυναμία των μέσων ενημέρωσης μπορεί να είναι αγαθό μέγα, αλλά και κακό μεγαλύτερο. Εξαρτάται από την ποιότητά τους. 

Θα πει κανείς όμως ότι η ποιότητα των μέσων ενημέρωσης θα εξαρτηθεί από την ποιότητα της κυριαρχούσης πολιτικής. Φαύλος κύκλος. Αλλά σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο υπάρχει μια αρχή, όπου μπορεί κανείς να σταθεί για να επιχειρήσει την εξυγίανση και των δυο μεγεθών που δεσπόζουν της ζωής μιας κοινωνίας.

Η εξυγίανση των μέσων ενημέρωσης δεν είναι υπόθεση της πολιτείας. Είναι υπόθεση του κοινού. Κι εδώ σταματώ διότι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…

Την θέλει απελπισμένα και αχόρταγα!!!!

Έβλεπε ότι δεν υπήρχε διέξοδος. Έτσι έμενε κλεισμένος  σ’ εκείνα τα σκονισμένα δωμάτια του απέραντου σπιτιού του, σαν ένα φάντασμα, σαν μια σκιά. Ήταν φανερό ότι με κάποιο τρόπο το γεγονός πως ήταν παντρεμένος τον έκανε κομμάτια και του κατέστρεφε κάθε διάθεση ζωής. Του είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση του ανώφελου, μια κατάσταση αδράνειας. Είχε μέσα στο μυαλό  του την έγνοια να ψάξει να βρει κάποια δουλειά για να μπορέσει να καλύψει κάθε χώρο που πιθανόν να έμενε ελεύθερος και που θα του άνοιγε συνεχώς πληγές. Αλλά σ’ αυτή την εποχή δεν υπάρχουν πλέον δουλειές, έτσι όπως ο ίδιος τις ήθελε. Δεν υπάρχει καμιά δουλειά. Εξάλλου, δεν αντέχει ό αυτό το παραπολιτικό αλισβερίσι και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην εμπλέκεται. Μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Μακριά κι αγαπημένοι…

Σαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα»

Αν θ’ αρχίσω να γράφω για την Καθαρά Δευτέρα κανείς δεν θα με διαβάσει. Και μάλιστα τώρα που όσοι βγήκαν στις εξοχές, έχουν φάει του σκασμού κι έχουν πιεί, άλλοι κρασί, άλλοι ούζο ή τσίπουρο… Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να σας πω ότι ενώ διάβαζα τον «Άνθρωπο που κοιτάζει» του Αλμπέρτο Μοράβια, ξαφνικά σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είμαι σαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Καζαμπλάνκα»! Και βέβαια δεν θ’ αρχίσω να εκθειάζω την ταινία, η οποία κατατάσσεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Έχει καταπληκτικές σκηνές που δεν βαριέμαι να τις βλέπω ξανά και ξανά. Όπως εκείνη τη σκηνή που η Ίλσα ζητεί από τον πιανίστα να παίξει το As Time Goes By. Ξαφνιασμένος ο Ρικ τρέχει να τον σταματήσει και πέφτει πάνω στην Ίλσα…

Στα όρια του κουτσομπολιού!!!!!

Ψιλόβρεχε. Ξαφνιάστηκα όταν την είδα. Είχε σταθεί μπροστά από μια βιτρίνα και κοίταζε. Ήταν βιτρίνα με αρώματα και διάφορα άλλα που χρησιμοποιούν οι γυναίκες. Πρόσεξα το μενταγιόν στον λεπτό λαιμό της και κοντοστάθηκα κι εγώ. Σχεδόν απαχαυνωμένος χάζευα την ωραία κορμοστασιά της. Ενώ η ο θόρυβος από τη λεωφόρο σκέπαζε τα πάντα εγώ νόμιζα ότι ένιωθα την ανάσα της. Φορούσε ένα τριμμένο τζιν κι ένα δερμάτινο ημίπαλτο. Γυρίζει το βλέμμα της πάνω μου και για μια στιγμή και οι δυο μείναμε να κοιταζόμαστε αναζητώντας κάποια σημεία γνώριμα. Αλλά τέτοια δεν υπήρχαν. Ήμασταν ξένοι.

«Γιατί με κοιτάζετε;», με ρώτησε ήσυχα.

«Ω, συγγνώμη… Προς στιγμή νόμισα ότι σας ξέρω, αλλά δεν σας ξέρω…», απάντησα σχεδόν με φωνή τρεμουλιαστή.

Τι είναι ο έρωτας;;;;

«Αχ, να 'ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο…». Κατά πού με προσανατολίζει ένα τραγούδι που το ακούω στη διαπασών και μια και δυο φορές; Στα μέτρα της τωρινής ζωής μου ή έξω από αυτά; Δεν βαριέσαι. Δεν χρειάζεται να ψάξω για απαντήσεις. Το δελτίο τη μετεωρολογικής υπηρεσίας ανέφερε ότι μπορεί να βρέξει. Θα μου άρεσε αλλά μάλλον κανείς δεν επιθυμεί τη βροχή τούτες τις μέρες που τις περίμενε για να ξεσκάσει. Η φύση έχει τους δικούς της ρυθμούς και δεν μας ρωτάει. 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ - και την Αλκυόνη!!!!

Κυριακή. Βράδιασε. Μόλις επέστρεψα. Η βόλτα με τον Μάο κράτησε λίγο γιατί απλώς εγώ δεν έχω όρεξη, ενώ ο Μάο είναι πάντα ασυγκράτητος. Του έδωσα ένα από τα μπισκοτάκια του και τώρα έχει αράξει διπλωμένος κολλητά στην καρέκλα που κάθομαι. Στο γραφειάκι μου είμαι αλλά τριγυρίζω παντού. Κάνω ταξίδια με το νου και άπειρες διαδρομές και ψάχνω ίχνη που θα ξυπνήσουν μέσα μου παλιές ευχάριστες αναμνήσεις. Κάνω στην άκρη την κουρτίνα και βλέπω τον ουρανό που είναι σαν χυλός. Δεν μ’ αρέσει. Από το πρωί έδειχνε πως η μέρα, παρότι ελαφρώς ζεστή, δεν έλεγε ν’ αποφασίσει αν θα βρέξει ή θα κρατήσει τον ήλιο να μας στέλνει τη θαλπωρή του. Σκέφτηκα βέβαια πως ήταν προτιμότερο ν’ αράξω στη βεράντα για τον ήλιο παρά μέσα στο σπίτι που είναι κρύο – αν δεν ανάψω τη σόμπα ή το ερκοντίσιον.